Ks. Ludwik Kamilewski należał do niewielkiej grupy księży, którzy pracowali w Związku Radzieckim. W 1974 r., krótko po święceniach kapłańskich w Rydze, przybył do lwowskiej katedry. Przez siedemnaście posługiwał w niej razem z o. Rafałem Kiernickim. Odszedł do wieczności 21 stycznia 2019 r. w wieku lat 73.
Dzięki takim kapłanom jak ks. Ludwik Kamilewski, nawet w trudnych latach Związku Radzieckiego, możliwe było praktykowanie wiary. Lwowianie darzyli ks. Ludwika szacunkiem. Jedną zosób, w pamięci których zapisał się ks. Ludwik, jest ks. Bazyli Pawełko, dziś kapłan archidecezji lwowskiej, a w tamtych latach ministrant we lwowskiej katedrze oraz kleryk w seminarium duchownym w radzieckiej Rydze.
Tak wspomina przybycie ks. Ludwika Kamilewskiego do katedry lwowskiej w 1974 r. ks. Bazyli Pawełko:
O przyjaźni ks. Ludwika Kamilewskiego z ówczesnymi ministrantami lwowskiej katedry:
Ks. Ludwik Kamilewski ostatnie lata swojego życia spędził w Żytomierzu, gdzie odbudował kościół św. Wacława:
Rozmowa z ks. Bazylim Pawełko została wyemitowana na antenie Katolickiego Programu Radiowego we Lwowie 27 stycznia 2019 r.
Życiorys:
Ludwik Kamilewski – ksiądz rzymskokatolicki. Urodził się 25 sierpnia 1946 r. w wiosce Andriejewka, rejon Szortandy, obwód akmoliński w Kazachstanie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1974 r. w Rydze.
W latach 1974-1991 był wikariuszem w Bazylice Metropolitalnej we Lwowie. W dobie „pierestrojki” i na początku lat. 90. XX w. zasłużył się w dziele odzyskiwania kościołów dla potrzeb kultu religijnego w obwodzie lwowskim i wołyńskim.
W latach 1991-1999 był proboszczem, a w 1991-2000 dziekanem w diecezji łuckiej na Wołyniu. Doprowadził do odzyskania katedry pod wezwaniem Trójcy Świętej i Św. Apostołów Piotra i Pawła w Łucku oraz licznych kościołów na Wołyniu, m.in. słynnej kolegiaty w Ołyce dla wiernych obrządku łacińskiego. Położył wielkie zasługi w dziele odrodzenia Kościoła katolickiego na Wołyniu. W latach 1999-2000 był proboszczem parafii Kiwerce k. Łucka.
Od 2000 r. pracował w diecezji kijowsko-żytomierskiej. Przez rok był proboszczem kościoła katedralnego pw. Św. Zofii w Żytomierzu. Był proboszczem parafii pw. Św. Wacława w tym mieście. Rekonstrował świątynię parafialną przebudowaną na zakład masarski.
Dziekan dekanatu żytomierskiego, który obejmuje 15 parafii. Odznaczony godnością kapelana Ojca św. i kanonika gremialnego Kapituły Metropolitalnej we Lwowie. Prałat. Kapelan Jego Świątobliwości. Nagrodzony Złotym Medalem Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” (2007).